UMA – เต่ากับกระต่าย
เต่าตัวลาย เจ้าเต่าตัวลาย
เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลงเต่าตัวลาย
เจ้าเต่าตัวลาย เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลง
เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลง
กระต่ายฮัมเพลงเดินสวนทางมา
ได้นึกขำขันเจ้าเต่าท้องนา
เชื่องช้าดังกับปลิง
เจ้าเชื่องช้า เชื่องช้าดังกับปลิง
มันจึงเปรยแกมเย้ยท้าทาย แข่งความไวกันไหมเจ้าปลิง
เจ้านั้นชักช้าน่าเบื่อเสียจริง ต่อให้วิ่งไปก่อน
ต่อให้เจ้ารีบไปเท่าไร เจ้าช้ายังไงข้าทัน
ให้เจ้าคลานเข้าไป เส้นชัย คงช้าเป็นคืนเป็นวัน
เต่าตัวลาย เจ้าเต่าตัวลาย เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลง
เต่าตัวลาย เจ้าเต่าตัวลาย เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลง
เพราะทะนงในตัวเกินไปจึงหลงเอนกายพิงไม้พักผ่อน
สายลมโรยหวิวไหวชายชอน กระต่ายจึงนอนหลับปุ๋ยเย็นใจ
คิดว่าเร็วเลยไม่เป็นไร จนเวลาผ่านล่วงเลยไป
ตื่นมาจนอาทิตย์ลาไกล มันช้าไปแล้วสิ
เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย มาแพ้ตัวเอง
เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย ยังแพ้ตัวเอง
เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย แต่ไม่วายมาแพ้ตัวเอง
เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย อย่าแพ้ตัวเอง
มันจึงเปรยแกมเย้ยท้าทาย แข่งความไวกันไหมเจ้าปลิง
เจ้านั้นชักช้าน่าเบื่อเสียจริง ต่อให้วิ่งไปก่อน
ให้รีบคลานเข้าไปเท่าไร ข้าท้าว่าเจ้าไม่ทัน
ต่อให้ไกลแสนไกล ข้าไป ไม่ช้าเป็นคืนเป็นวัน
เพราะทะนงในตัวเกินไปจึงหลงเอนกายพิงไม้พักผ่อน
สายลมโรยหวิวไหวชายชอน กระต่ายจึงนอนหลับปุ๋ยเย็นใจ
คิดว่าเร็วเลยไม่เป็นไร จนเวลาผ่านล่วงเลยไป
ตื่นมาจนอาทิตย์ลาไกล มันช้าไปแล้วสิ
เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลงเต่าตัวลาย
เจ้าเต่าตัวลาย เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลง
เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลง
กระต่ายฮัมเพลงเดินสวนทางมา
ได้นึกขำขันเจ้าเต่าท้องนา
เชื่องช้าดังกับปลิง
เจ้าเชื่องช้า เชื่องช้าดังกับปลิง
มันจึงเปรยแกมเย้ยท้าทาย แข่งความไวกันไหมเจ้าปลิง
เจ้านั้นชักช้าน่าเบื่อเสียจริง ต่อให้วิ่งไปก่อน
ต่อให้เจ้ารีบไปเท่าไร เจ้าช้ายังไงข้าทัน
ให้เจ้าคลานเข้าไป เส้นชัย คงช้าเป็นคืนเป็นวัน
เต่าตัวลาย เจ้าเต่าตัวลาย เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลง
เต่าตัวลาย เจ้าเต่าตัวลาย เต่าตัวลายเดินย้ายโคลงเคลง
เพราะทะนงในตัวเกินไปจึงหลงเอนกายพิงไม้พักผ่อน
สายลมโรยหวิวไหวชายชอน กระต่ายจึงนอนหลับปุ๋ยเย็นใจ
คิดว่าเร็วเลยไม่เป็นไร จนเวลาผ่านล่วงเลยไป
ตื่นมาจนอาทิตย์ลาไกล มันช้าไปแล้วสิ
เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย มาแพ้ตัวเอง
เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย ยังแพ้ตัวเอง
เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย แต่ไม่วายมาแพ้ตัวเอง
เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย เก่งให้ตาย อย่าแพ้ตัวเอง
มันจึงเปรยแกมเย้ยท้าทาย แข่งความไวกันไหมเจ้าปลิง
เจ้านั้นชักช้าน่าเบื่อเสียจริง ต่อให้วิ่งไปก่อน
ให้รีบคลานเข้าไปเท่าไร ข้าท้าว่าเจ้าไม่ทัน
ต่อให้ไกลแสนไกล ข้าไป ไม่ช้าเป็นคืนเป็นวัน
เพราะทะนงในตัวเกินไปจึงหลงเอนกายพิงไม้พักผ่อน
สายลมโรยหวิวไหวชายชอน กระต่ายจึงนอนหลับปุ๋ยเย็นใจ
คิดว่าเร็วเลยไม่เป็นไร จนเวลาผ่านล่วงเลยไป
ตื่นมาจนอาทิตย์ลาไกล มันช้าไปแล้วสิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น