ศิลปินเอก – ไววิทย์
ทุก ๆ วันแต่เช้า เขาจะไปเข้างาน ทุก ๆ เย็นปิดร้าน จับกีตาร์ออกมาร้องเพลง
เขามีความใฝ่ฝัน สักวันจะเป็นศิลปิน ราวกางปีกโบยบิน เขาทิ้งงานเลือกการบรรเลง
คว้ารถไฟด้วยหวัง ปลายทางถึงหัวลำโพง หนุ่มในวัยกระทง มุ่งตรงสู่ชานชาลา
เป้หนึ่งใบ สะพายกีตาร์หนึ่งตัว คืนสล่างสลัว เขาล้มตัวลงนอนอาศัย
ย่ำบนทางอับเฉา สองเท้ายังมีกำลัง ยืนเปิดหมวกลำพัง เซซังค่ำไปจรไป
เก็บเศษเงินเป็นทุน จากคนใจบุญสุนทาน จำเอาไว้สักวัน เขานั้นศิลปินใหญ่
มาบรรเลงในร้านเหล้าให้คนเมาได้บันเทิง คืนวันอันรื่นเริง เขาทำความฝันหล่นหาย
กาลเวลาเนิ่นนานนั้นทำใจคนให้เปลี่ยนแปลง ยืนกลางไฟส่องแสงในเมืองของความเมามาย
* บางคนนั้นก็จะฟังเพลงร็อก บางคนนั้นก็จะฟังเพลงบูลส์
กินเหล้าเมาเขามาลองเล่นดู ช่างอดสูเพี้ยนมาเพี้ยนไป
เสพเข้าไปเถอะยา ไหวป่ะ กินเข้าไปสุรา เมามาย
จนร่างกายทรุดโทรม เนื้อตัวทรุดโทรมเมื่อตัวเข้าโน้มไปเป็นเนื้อร้าย
เขากรีดร้องเสียใจ เขาถดถอยหลังไป เขาหวาดกลัวความตาย เขาหัวใจสลาย
ทุก ๆ วันแต่เช้า เขาจะไปเข้างาน ใครก็คงต้องการ ปรารถนาเป็นอยู่สบาย
ราตรีนี้มืดมนต์ เขาหลุดพ้นจากความทรุดโทรม เถอะไปปลอบประโลม สู่ปรโลกต่อไป
( * , * )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น