ฮักแรกที่จากลา – กู่แคนไทบ้านผู้สร้างงานศิลป์
มาฟังเรื่องราวที่เป็นความฮักที่มิสมหวัง..เรื่องราวความหลัง ครั้งเป็นเด็กน้อยมัธยมปลาย
หลายปีแล้วมิได้เห็นหน้า หลายปีแล้วมิได้เว้าจา ตั้งที่มื้อที่ฟ้าส่งเจ้ามาเฮ้อเห็นคราเดียว..ท่อนั่น..
ย้อนกลับคืนกะคือฝัน ในตอนนั้นเจ้างามเป็นตาแพง ผู้สาวแก้มแดง โตน้อย ๆ คนผู้ขาว ๆ
สาวผูไทที่อ้ายเอิ้นขี้ดื้อ เพิ่นคือฮัก เพิ่นคือโหเจอ เพิ่นเป็นแนวเลอ หวังว่าเพิ่นคงมีความสุข..
* ขอเว้าพื้นตอนนั้น ขอเพ้อลำพัน ความทุกข์ที่ได้ฮับมา
เสงน้ำตา เสงคำลา พอปานฟ้าผ่าลงโหเจอ..
** มิเยอะเห้อเผอมาเอาเจ้าหนี คนดีอ้ายฮับมิได้กับการสูญเส
เจออ้ายย่านเด้ เห้แล้วน้ำตา บุญผลาอ้ายสร้างมามิท่อเขา
มีเยอะเห้อเขามาเอาเจ้าหนี คนดีที่อ้ายนั้นเฝ้า เขาหละเอาไปจ้อย
เจอโดงน้อย ๆ ข่อยทึทำลาย ฮักสลายฟ้าถล่มจมความเหงา
มิเยอะเห้อเฮาลงเอยแบบนี้ คนดีอ้ายยังฮักเจ้า โหเจอเลยทุกข์หลาย
แม่นสิเป็นเท่อสุดท้ายที่เฮาเห็นหน้า เขายังจำได้ว่า เพิ่นคือคนฮักคนแรก..ที่จากลา..
ขอเห้อเจ้าสุขขี..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น